در موسیقی شبه قاره و افغانستان، سنتی است که به آن «گُرمانی» می‎گویند.
در تعلیم این موسیقی که هنوز مبتنی بر انتقال تجربه از استاد به شاگرد است، شاگرد بعد از طی سلسله مراحلی باید در نشستی رسمی، نخ ارادتی از استاد دریافت کند. این نخ که معمولا از جنس ابریشم است، ارتباط زنجیره‎ای میان استادان است که از یکی به دیگری منتقل می‎شود. گُر یا همان قند سیاه که استاد و شاگرد با آن کام خود را شیرین می‎کنند، نشانی از شیرینی ارتباط‎شان است.

پیشکسوتان رشته موسیقی حاضر در محفل به نوبت، نخ ارادت را به پیشانه نهاده و می‎بوسند و دعا می‎خوانند تا سرانجام به دست استادی می‎رسد که شاگرد قرار است با ایشان گرمانی کند. استاد آن را به دست راست شاگرد می‎بندد و نقل و شیرینی در محفل پخش می‎شود. تکیه اصلی در این سنت بر ادب و اخلاص است.

بنیاد امیرخسرو بلخی در طول فعالیت‎هایش به این مراسم معنادار ارج نهاده و توسط پیشکسوتان موسیقی برگزار نموده است.